***
غمزه ی افلاکیان معمار ما
تا ثریا می رود دیوار ما
ما گل تشریف قالی نیستیم
آدمک های خیالی نیستیم
دیدی اسکندر که شیر و شاه بود
در غزالستان ما روباه بود :
درجهان با طبل یونانی گذشت
چون به ایران آمد «ایرانی» گذشت
تربیت کردیم ما با لطف ربّ
هم مغول در این دبستان هم عرب
گاه با شمشیر گاهی با زبان
فاتحی کی دیده چون ایرانیان؟
ما اسیران عروسک نیستیم
از تمدن های کوچک نیستیم
شیر پستان فتوت نوش ماست
شیر جنگل سُخره ی خرگوش ماست
کس ندارد پشتبانی مثل ما :
شاه مردان، شیر و شمشیر خدا
ما به تاریخی مجلل می رسیم
ما به نسل ایل اول می رسیم
می شناسد ماهتاب آیین ما
سکه ی مهر است در کابین ما
شهر شیرین، شهر لیلا، شهر ماست
هفت شهر عشق، خرّمشهر ماست
نیست دیگر روح ما در گورتن
جاهلیت رفته از گیسوی زن
زن رسول فطرتِ حساسِ ماست
زن چراغ خانه ی احساس ماست
زن، شمیم عطر معصومیت است
زن شهید زنده ی جمعیت است
زن دراین فرهنگ ،«گل ناز »خداست
دختر زیبای اعجاز خداست
تا نباشد زن در این خاک عنیف
ما نمی فهمیم معنای "لطیف"
چون جهان از پرتو زن روشن است
راستی هر روزِ ما «روز زن »است
***
گرچه افتادیم چندی از نفس
مغرب از مشرق بر افروزد قبس
آن چنان که گفت آن «اقبال »ِپاک
از قدیم آباد شرق تابناک:
«دانه را صحرا نشینان کاشتند
حاصلش اَفرنگیان برداشتند»
دوستان! این متن تصویر شماست
عالَمی در قاب تقدیر شماست
پرتو این آفتاب از بامِ کیست؟
این تمدن خیمة خیّام کیست؟
«ابن سینا» برقی از ایوانتان
می تراود تا فلک ریحانتان
بر تمدن گاهواره ست این زمین
اطلبو العلمَ من المهد است این
آتش زرتشت در فانوس ماست
طور موسای طریقت ، طوس ماست
