نیمِ زن دغدغه‌ی مادری است

باقی‌اش دلبری و همسری است

 

ما به آن نیمه جفاها کردیم               

راه بر نیمه شدن وا کردیم

 

زن که در مادری‌اش لک برداشت

همه‌ی فلسفه‌اش شک برداشت

 

چون که آن دغدغه را از کف داد

لا اقـل نیمِ بهایش افتاد

 

عصر نامادرِ بد همسری است

صِرف مصرف گری و دلبری است

 

خسته از نی نی و نِق نِق شده‌اند

خودشان آینه‌ی  دق شده‌اند

 

زن فقط آینه را می فهمد

ناز و بازار و ... چه‌ها می فهمد!

 

ای زنان! گنج نهان در بدنید

این قدر چوب حراجش نزنید

 

ای که در آینه‌ها می گردی

آه، گنجی ست که خود گم کردی

 

نه فقط صورت ماهی داری

گنج پنهانِ الـــهی داری

 

اصل و نسل همه از دامن کیست؟

روح تاریخ بشر در تن کیست؟

 

                                             کیست مسئول عواطف؟ مادر

                                             حلقه‌ی وصل طوایف: مــادر     

 

 

  ***      

 

شاعران حُسن ادب می‌‌ کردند       

از زنان نام نمی‌‌‌آوردند

 

زن که اسطوره‌ی  هر دیوان بود

در تپش‌های غزل پنهان بود

 

نام زن کی به غزل می‌‌ گفتند؟

به دو صد پرده مَثل می گفتند

 

تا حرم نشکند از هر خاتون

شهره  لیلا شد و رسوا مجنون

 

نه که این غیبت بانو می شد

باعث هیبتِ بانو می شد

 

زن چرا این همه ارزان باشد؟

دیدنش بر همه آسان باشد؟

سرگِران چون گُلِ نرگس خوب است

متکبر چو «پِرَنسِس» خوب است

نکند مثل عروسک باشی

اهل زیباییِ کوچک باشی

مثل انگشت نماها  نشوی!

عسلم! سینیِ حلوا نشوی!

 

سکه‌ی دلبری ارزان نشود!

همه اش خرج خیابان نشود!

 

عشق درپرده نهانش زیباست

عاشقی با ضربانش زیباست...

 

                                         عصر ما چون ادبِ عشق شکست

                                         غزلش عین خـــــداحافظی است

 

 

 

 ***

ما نگفتیم زنان سر باشند

سخن این بود که «همسر» باشند

 

بس کن این حرف بد تکراری:

مردسالاری و زن‌سالاری

 

مکتب عشق اگر هست این جا

چه کسی هست  فرودَست این جا؟

 

مرد با زن چه تفارق دارند؟

شمع و پروانه توافق دارند

 

عشق چون رهبر دل ها باشد 

راهبرد همه لیلا باشد

 

همه امروز تلاطم دارند

عاشقان خوب تفاهم دارند

 

تا که هرکس به سرش یک سوداست

نرخ آمار جدایی بالاست

 

همه گر یک سر و سودا بشوند

همه گر عاشقِ والآ بشوند

 

                                          مشکلات همه حل خواهد شد

                                         زندگی مثل عســل خواهد  شد

 

 

 

آه بانو 4

 

قومی از نقد جهان ترسیدند

مصلحت یکسره در این دیدند

 

که زن از خانه روان باید کرد

فکر اوضاع جهان باید کرد

 

تا نگویند که «‌استبداد است»!

تا بگویند که «‌زن آزاد است»!

 

زن به کار آمد و بازاری شد

بعد دیدیم که  ابزاری شد

 

واقعاً ارزش زن را دیدیم

«زن گل است» و چقدَر گل چیدیم!

 

چه جفا با زن و دختر کردند

«عشق» را  مُنشی دفتر کردند!

 

 عشق، بازاری و ابزاری نیست

شأن«عِلیّه» که«سرکار»ی نیست*

 

زن که یک ثروت ملی بوده

پی صَنّار *چرا فرسوده؟

 

............................................................................................................................................

* سر کار عِلّیّه!

*صنّار: سکّه ی کم ارزشی در قدیم،که  معادل«دوشاهی» بود.

 

 

 

 

این به حکم خرد است؟ این دین است؟

واقعـــــاً ارزش بانو این است؟    

 

«تربیت کردنِ انسان»،  بد بود؟

«خانه ها گرم و گلستان»، بد بود؟

 

زن که مادر نشود  پُز دارد؟

کلفَتی این همه قمپز دارد؟!

 

زن که مستعمره باشد خوب است؟

پیش گرگان، بره باشد خوب است؟

 

این همان شأن خدادای  اوست؟

این حقوق زن و آزادی اوست؟!

 

حق مهتاب! ثریا! رؤیا!

حق پروانه! پریسا! دنیا!..

 

حق زن «حق وجود» من وتوست

همه ی بود و نبود من و توست

 

نه رمانتیک و خیال است، نه وَهم

شأن زن رو به زوال است! بفهــــــــــم!

 

آی! بازار پر از سالوسی!              

دست بردار ز بی ناموسی!

 

 دام تزویر مکن نسوان را  

 بس کن این پیرهن عثمان را

 

این نه دام است، که «مام» است این زن         

نه فقط مام، « امام» است این زن

 

                                                   زن، امـــــام  دل این مولود است 

                                                   زن، خداگونه ترین موجود است

 

 

***          

 

نه که زن خانه نشین باید کرد

بلکه در حلقه، نگین باید کرد

 

مرد چون حلقه و«میدان ساز» است

زن در این  حلقه که باشد ناز است

 

زن، اگر  سیلِ شناور بشود

مرد  بایست که بستر بشود

 

کار مردان همه «بسترسازی» ست

هنر مرد، به همخوابی نیست

 

مرد، چون شیر دَمان اش خوب است

زن همان طبع روان اش خوب است

 

مرد اصل است، ولی زن ریشه

زن دل انگیزد و مرد اندیشه

 

خانه، خاتون خودش را دارد

مرد، قانون خودش را دارد*

 

                                                   «پشت هر مرد موفق...»، دیدی؟

                                                   مشـــکل عصر مرا فهـــمیدی؟

.....................................................................

*فالرجل سید اهله و المرأه سیده بیتها: مرد، رئیس خانواده و زن، رئیس خانه است: نهج الفصاحه( پاینده)، ص 460، ح 2177

 

 

 

***        

 

عصر من  دین مرا عصری کرد

نه زنش زن شد و نه مردش مَرد

 

دینشان «دِرهمِ» شان شد دیگر

صبح تا شب کمِ شان شد دیگر

 

کس دل شاد ندارد حالا

وقت آزاد ندارد حالا

 

همه سرگرم و دل از هم سردند

پشت هم را همه خالی کردند

 

دین و دینار که قاتی بشوند

مرد و زن نیز رُباتی بشوند

 

ارتباطاتِ رُباتیک است این

حاصل عصرِ«پِراتیک» است این

 

«سود و مصرف» فقط این جا اصل است

این تمدن به چه دیگر وصل است؟

 

                                                آن جهانی که از آن ترسیدیم

                                                «من غلط کردمِ» شان نشنیدیم؟!

 

 

 

***         

 

دیر یا زود عیان خواهد شد

بعد از این مهر، خزان خواهد شد

 

پیری از چهره شناسند و چروک

نسل ما را تو ببین سبک و سلوک!

 

نسل ما میل تجرد دارد

چه کسی حال تعهد دارد؟

 

عصر دنیای مجازی شده است

«عشق» هم مسخره بازی شده است

 

                                                   «عشق» ارزان شد و «مهریّه» گران

                                                   تو خودت معنیِ این قصـــــه بخوان!

 

 

***          

 

ما پر از زمزمه‌ی پاییزیم

برگ مان را خودمان می‌ریزیم

 

ما به «جمعیّتِ» خود خندیدیم

ناگهان پیریِ آن را دیدیم

 

عصر دلسردی و کم پیوندی است

عصر پاییزیِ تک فرزندی است

                                                نسل ما خاله ندارد فردا

                                                ایل و دنباله ندارد فردا !

 

               

 

 

 آه بانو5

 

 

گرچه بن بست جهان است این جا

راه ما، «مــــادر» مان است این جا       

 

آی مادر! که تو را گم کردیم

ما به دامان تو بر می‌گردیم

 

ما کویریم ـ غروبی پر درد

مادر! ای چشمه‌ی خوبی، برگرد

 

ما سرِ ترک لجاجت داریم

ما به دامان تو حاجت داریم

 

مادر! ای حسّ مقدس ـ حالا

 مضطربْ حال، مگردان ما را

 

ای که آرامش عالم بودی

ما اگر زخم، تو مرهم بودی

 

زن که بودی تو، « سَکَن » بودی تو

کوثرِ حبِّ وطن بودی تو

 

رفتی ای چشمه! لجن شد دنیا

" زخمِ وامانده دهن" شد دنیا

 

رفتی وخون پیِ خون آمده است

همه جا جنگ و جنون آمده است*

 

نسل پرپرشدگانیم آخر

توکجا رفته‌ای آخر مادر؟

 

توکه بودی بنی آدم بودیم

همه اعضای تنِ هم بودیم

 

توکه رفتی همه ره کج کردند

همگی با همگی لج کردند

 

توکه رفتی چقدَر بد شده‌ایم

همگی از دل هم رد شده‌ایم

 

                                            توکه رفتی همگی دلسردند

                                            توبیـــایی، همه برمی‌گردند            آذر 1393

 

 

............................................................................................................................

 *قرآن کریم یکی ازفلسفه‌های اصلی زن وازدواج را در سَکَن(آرامش)اعلام می‌فرماید (سوره روم، آیه21 ). پس زن محور سکونت انسان، و تبَعا محور سکونت جوامع بشری ست؛ وحالا اگر شاهد اینهمه ناآرامی در نهاد انسان امروز شده‌ایم؛ و هم اگرهرگونه هرج ومرج، یا گسیختگی روانی وخانوادگی، و فرهنگی واجتماعی پدیدار شده است؛ علت میدانی اش همین است که : مناسبات جهان امروز، این محور آرامش را از میدان اصلی خود خارج ساخته، و عملا «اولویت بانوان» را در چیزی بجز «مادری و مدیریت خانه»، و خارج از «مأمن خانواده» تعریف کرده است.                                                                                                             

 باری، الگوی اسلام در مورد مرد وزن این گونه است:«الرجل سید اهلها؛ والمرأة سیده بیتها: مرد رئیس خانواده، و زن رئیس خانه است». اکنون البته می توان آن الگوی نجاتبخش دین را نپذیرفت؛ و مسئولان نیز همچنان می توانند هیچ هزینه ای را برای احیای این ثروت ملی به گردن نگیرند. اما لاجرم می بایست تمام هزینه های روزافزون و بنیان سوز موجود را نیز به گردن گرفت!