ســــــوره ی نور
ای نام تو نو بهــــــــــارِ آغاز
بی نام تو لاله کی شود باز؟
ای حُسن تو مَطلع شقایق
دیبـــــــاچه ی اولین دقایق
ای بخت سپید صبحگاهی
دوشیزه ی عصمتِ الهی
ای زُهره جبینِ مطلع البدر
گیسوی هزار لیلـة القدر
ای مایه به مهر و ماه داده
آسایه به شامگاه داده
ای نام تو بر نگین خاتم
مصداق تمام اسم اعظم
مفتاحِ دری که بسته باشد
مصباحِ دلی که خسته باشد
بر سکّه ی حوری و ملَک، حک
در هفت عروسِ نُه فلک، تک
فرّمایه ز کیست روحِ مریم؟
فرمانبرِ کیست نوح در یمّ ؟
ای کوثرِ در «کَسا» نِشسته
بر تارُکِ «هل اَتی» نِشسته
گُلپونه ی پینه بسته دستت
دستاس فلک به گرد شستت
واکرده بهشت بر تو آغوش
هر چند که می کنی فراموش
حوران بهشت در شگفتند
شَرابه ی دامنت گرفتند
پر در پر و سر به سر یکایک
دنبال پیامبران ملایک
در طوفِ تو، دف به کف رسیدند
پابوس تو صف به صف رسیدند
خاتم زده بوسه ها به دستت
یعنی که فدای ناز شستت..
ای چشم تو هفت پرده ی هو
جَلَّت و تَقَـــــدَّسَت به ابرو
وصف تو وحور؟ لا و کلّا
«إنسیّه»، ولی هـــزار امّا!
در عین جمــــــال، ذوالجلالی
مجموعه ی احسن الخصالی
***
ای چشم تو چشمه ی اَهورا
«طاها»ی نِشسته در «طَهورا»
وحی عسل و زبان سوسن
بیت الغزلِ نظام احسن
کندوی ملَک به خانه ی کیست؟
هندوی فلک نشانه ی چیست؟
ای شبنم برگ قل هوالله
خال لب حق، کریمـةُ الله
اســـطوره ی آب زندگانی
مستوره ی «سبعة المثانی»
تمثیل خدا به یک اشاره:
خورشــــــــیدِ دوازده ستاره
اســـــــــــرار تو : ریشه ی نبوت [1]
نسل تو : همیشه ی نبوت
ســـجاده ی تو : پَرِ ملایک
تسبیـــــــح تو : گوهر ملایک
از خاک تیمّـــــــــم تو آدم
برخاست و شد مسیحِ مریم
ای جان جهان، جهان جان ها
خورشید زمین و آسمان ها [2]
ای مادر مهــــــــترِ زمانه
مقصود تویی، جهان بهانه
جز سرّ تو نیست در مقامات
خود دانی و فاطر السماوات...
***
ای ماه معاد، قطب ساعت
دریای حماسه ی شفاعت
فرمان قضا نصیبه ی توست
دیوان جزا کتیبه ی توست
ای کار گشای هر چه بستند
تیمارِ دلی که درشکستند
این بارِ گناه بسته ی ما
این نیز دل شکسته ی ما
از عمر، گذشته است پاسی
ماییم و دلی که می شناسی
ماییم تنی تباه کرده
برنامه ی خود سیاه کرده
جز مهر تو حاصلی نداریم
هر چند که قابلی نداریم
ای مادرِ محض مهربانی
تو، بنده شناسِ نکته دانی
دانی که دلی خراب دارم
جامی تهی از شراب دارم
ابتر شده دودمان آهم
از کوثر تو پیاله خواهم
دریاب دل رمیده ام را
وین جانِ به لب رسیده ام را
این قصه ی روی داده را، هم
وین نامه ی سرگشاده را، هم
ای مهر تو مایه ی شفاعت
وی قهر تو سوره ی برائت*
فردای قیـــــــــــامتِ تو و من
چشمم به شفاعت تو روشن
***
ای لطف نسیم، قهر طوفان
آشوبشِ عقل فیلسوفان
ای دیده ی عقل، از تو کوتاه
محراب شهود، چشمِ الله
ای جز تو حجاب – لایه لایه
مضمون کتاب- آیه آیه
ای روح مقدسات عالم
روح القدُس از تو می زند دم
ای نسل تو چشمه ی مبارک
اصل تو کرشمه ی تبارک
ای از تو نژاد سبز باقی
غوغای چمن چمن اَقاقی
بنگر تو که می شوی به معراج
سبّابه ی بهت کاج در کاج
پیراهن آفتاب برتن
منجوق ستارگان به دامن
ای عرش خدا پَرَندِ آهت
جبریل، بُراقِ نیمه راهت
آنان که ره خدا گرفتند
از پاقدمِ تو پا گرفتند
روح و ملَک و مسیح و اِدریس
حوران حرم نشین پردیس
از مهرِ رخ تو همچو اسپند
سبّوح زدند و پر گرفتند
ای جلوه ی ذات، لوحش الله!
مرآت صفـــــات، بارک الله!
***
ای فرش نشینِ عرش دربر
پهــــلوی تو دادگاه داور
ای علت انبیای مرسل
معلول علی، شهید اول
ای قلب شکسته ی پیمبر
قرآنِ درون سینه پرپر
مظلوم ترین شهید ممکن
کشتند تورا ـ بأیِّ ذنبٍ؟...
یک روز حبیبه ی پیمبر
یک روز خلیل آتش اندر
یک روز گُلِ سرِ مدینه
یک روز «مدال سرخِ سینه»*
یک روز خطاب نازدانه
یک روز عتاب تازیانه...
بس کن که طریق طاقتم رفت
بس کن که سر بلاغتم رفت
بس کن که «خدا خدا خدایا»
از خاک رسول کرده غوغا
یا فاطمه! من بلاغتم نیست
بر شعر فصیح طاقتم نیست
نام تو برای پاکبازی ست
کِی بهر چنین زبان درازی ست؟
ای دُرّ یتیم، قرّةُ العین
خون گریه کناد چشم کونین
تاریخِ درِ شکسته بگذار
گُل میخِ به خون نِشسته بگذار
مگذار سر جنون بگیرم
از رگ رگ خویش خون بگیرم
این تیر کنون نجَسته اَولی
هم در دل من نِشسته اَولی
آلاله به خون سرشته بهتر
مرغ دل ما برشته بهتر
چون حلقه بر این نگینِ سختی
دندان به جگر گرفته لَختی
در کارِ بلال ماندنم بِه
در مأذنه لال ماندنم بِه
از داغ تو ای بهارِ ایزد
طاووس بهشت پر بریزد..
ای زخم تو یادگار شیعه
خون جوشیِ هر بهار شیعه
ماییم تبارِ تب گرفته
اسرار هزار شب گرفته
خورشیدِ به شب نهفته داریم
یک سینه سخن نگفته داریم
در سُنبُله می نهیم این داد
تا قبضه ی ذوالفقارِ میعاد
***
خورشید نهفته – آه، زهرا!
داغ تو گرفته ماه، زهرا!
از خاک تو رُسته ایم والله
خاک تو نجسته ایم والله
از خاک نبوده ای که در خاک
جوییم تو را – الهـــــــــه ی پاک!
ای پرده نشین لامکانی
ای سدره نشان بی نشانی
قبر تو عمارتی ندارد
قدر تو عبارتی ندارد 1374
............................................................................................................................
1.ریشه ی نبوت: «ام ابیها ـ امّ یعنی ریشه». همچنین از رسول خدا صلی الله علیه واله نقل است : ما تکاملت النبوة لنبیّ حتی اقرّ بفضلها ومحبتها :نبوت برای هیچ پیامبری به کمال خود نرسید، جز بعد آنکه به فضل ومحبت فاطمه (سلام الله علیها)اقرار کرد. فاطمة الزهرا آیة عظمة الله؛ لجنة من طلاب العلوم الدینیة؛نشراسوه:ص اول
2.فاطمة نورالسماوات
** این مضمون :«قهر تو سوره ی برائت» را از دوست اندیشمندم، جناب آقای حمید رجائی الهام گرفتم. همچنین، تعبیر «مدال سرخ سینه» نیز از جناب آقای آَحَد ده بزرگی، شاعر شیرازی ست.
