در مأذنه ی شهر، امید قبسی نیست

گر هست برای منِ سرگشته بسی نیست

بیهوده در آفاق مگرد ای دل مجنون

جز داغ دل از محمل لیلی قبسی نیست

زنگوله ی  ناقوس مجنبان که در این شهر

هرسینه صلیب است و مسیحا نفسی نیست

از ناکسی دهر، همین بس که زیاد است

در وقت خوشی یار و سپس کس به کسی نیست

تا باده ی عشق تو به پیمان بلا گشت

«دلگشته» در این دام، بسی هست و بسی نیست

این شور که در معرکه ی  عارف شهر است

طوفان که شد آگاه شوی بی هوسی نیست

هرجا سخن عشق تو شد رفتم و دیدم

حرف است فراوان و در آن خانه کسی نیست

در مدرسه و خانقه و دیر و کلیسا

جز مرغ دلی چند میان قفسی نیست

فهمیدم از این همدلیِ شانه و زلفت

جز خاطرِ سرگشته تو را دسترسی نیست

بر کعبه نظر کردم و دیدم به درستی

غیر از دل بشکسته تو را آدرسی نیست!

خامُش لب سیراب تو بوسیدم و گفتم:

باری به حقیقت خبری تا نرسی نیست

دکان شکر، پیش لبش بشکن و بنیوش:

در عرصه ی سیمرغ مجال مگسی نیست

                                               1386/مهدی مشکات