این صدای ناز معصومیت است
گوش کن! این راز مظلومیت است
کودکانی تشنه بر خاک حرم
لابه لای خاک می جویند نَم
خوابشان لبریز شورآهنگ آب
قصه هاشان هُرم آب و رنگ آب
در زمین آبی نبود انگار هیچ
آسمان آبی نبود انگار هیچ
دشتِ دریا ، مشکِ سقا، نم نداشت
چشمه ء تقدیرشان زمزم نداشت
زهره با مضرابشان نازی نکرد
دبّ اصغر با کسی بازی نکرد
چشمه ء خورشید ،بی میغ و دریغ
داغ می جوشید از تیغ و ستیغ
آفتابان تیغ مسموم آخته
بعد از این می میرد از دم فاخته
سینه سرخان بی صدا خواهند سوخت
چشم آبی ها نظر خواهند دوخت
آخر این صحرا بیابان می شود
این سحر شام غریبان می شود
عاقبت این اشکهای دلْ‌نمک
شور می‌گیرد به صحرا نم‌نمک
آه! ماه من! کجای این کویر
می شود راهی بجویم بر غدیر؟
با تو می گویم، امینِ آفتاب!
سایه می خواهد زمین آفتاب
دشتبان لاله های سوخته!
گوش کردی بر صلای سوخته؟
چند باید سوخت در فقدان آب؟
تا کجا سرمی دواند این سراب؟
دشتْ داغ و مشکْ داغ و اشکْ داغ
تا کجا باید بسوزد این چراغ
قحط یاران، قحط باران، قحط آب
ساقیا بردار دست مستجاب
1376/مهدی مشکات
گریه کن گریه کن ای چشم نمک فهمیده
دل من داغ عطش، داغ شقایق دیده
گریه کن گریه سبک می کند آدم را زود
مثل آن مشک پر آبی که تهی گردیده
گریه بر نرگس نشکفته که بر دست پدر
دیده واکرده و گل کرده و گل خندیده
گریه کن بر لب ساقی که لبی تر ننمود
چشم من! گوش تو این قصه مگر نشنیده؟
نکند گریه فراموشِ دلِ ما بشود
چشمه ی فیض الهی نشود خشکیده!
نکند باز از این «روضه» هبوطی بکنیم
گریه کن، گریه کن ای آدمِ گندم چیده!...
***
وقت آن است که خون گریه کنی ای دیده
ز آنچه آن دخترک از عمه ی خود پرسیده:
عمه جان! دامن بابا چقدر گلگون است؟
پدرم این همه گل یکّه و تنها چیده؟
پدرم گفت که مهمان پیمبر شده است
پس چرا پیرهن کهنه به تن پوشیده؟
پدرم گفت خدایا جگرم می سوزد
نکند داغ پسر داغ برادر دیده؟...
گریه کن گریه کن ای دل! که فرج نزدیک است
بوی پیراهن یوسف همه جا پیچیده
....................................................................
*این غزلْ مرثیه ، برچیده از این بیت جاودانه است:
گریه کن ای دل من ای دل من ای دل من بر گلی تشنه که در اوج عطش خندیده/ از دکتر محمد رضا سنگری
بیا هلال محــــرم دمید، گریه کنیم
به زیر بیرق شاه شـــــــهید گریه کنیم
بس است اینهمه یکسال، سیر خندیدیم
یکی دوماه بیا تا شدید گریه کنیم
به داغهای خداوندگار غم ـ زینب
که گریه کردن او کس ندید گریه کنیم*
برای حجله ء قاسم ، عمو، رباب ... همه
به سرخ وسبز وکبود وسپید گریه کنیم
به یاد دخترک تشنه، پابرهنه، یتیم
که روی خار بیابان دوید گریه کنیم
وبرگلوی علی اصغر شهیدی که
بجای شیر، سنان را مکید گریه کنیم
علی الخصوص برآن ساعتی که شاه شهید
شد از برادر خود ناامید گریه کنیم
وخاک بر سر دنیا کنیم اگر نتوان
به کاکلی که به خون در تپید گریه کنیم
خدا نیاورد آن روز را که نتوانیم
ازآنچه بر سر مولا رسید گریه کنیم
جدید می شود این اشک ها ـ خدارا شکر
برای آنکه همیشه جـــــــــدید گریه کنیم
«سری به نیزه بلنداست و» خوب می دانیم
چگونه قصه که اینجا رسید گریه کنیم
***
بیا به غربت خورشید غایب از نظری
که خون زمشرق چشمش چکید گریه کنیم...
هزار ویکصد وهفتاد وچند سال گذشت
کسی برای تو آیا شنید گریه کنیم؟ 1389/مهدی مشکات
