عصر عاشورا زمان بی کسی

باز شد چشمان ناز نرگسی

چون که در گهواره آوایی شنید

سر زلالایی به شیدایی کشید

یا بن زهرا! این کبوتر پیک توست

دستهای کوچک لبیک توست

دم به دم می­ ریزد از چشمش غزل

منطق شیرینِ اَحلی مِن عسل

از لبش شهد شهادت ریخته

آب و آتش را به هم آمیخته

غنچه لبریز ملاحت آمده

خون به لبهای فصاحت آمده

یا حسین بن علی! من زنده ­ام

از غریبیِ شما شرمنده ­ام

خون اسماعیل می­ جوشد زخاک

یا حسین بن علی روحی فداک

ای خلیل الله! قربانت منم

آخرین سرباز میدانت منم

گر چه با اکبر برابر نیستم

من ز اسماعیل کمتر نیستم

شیرِ شیرم، گر چه طفل شیری ­ام

باز کن قنداقه ء  زنجیری­ ام

تا که در پای تو خونجوشی کنم

با شهیدان تو همدوشی کنم

غنچه ء  چشم انتظاری پیر شد

یا بن زهرا ! یا بن زهرا ! دیر شد ...

 ¨

(شور می زد پنجه ء طفل  رباب

تا لسانُ الله آید در جواب:)

پس پدر قنداقه ء اصغر گرفت

آسمان خورشید را در بر گرفت

بر نخیل قامت شاه عرب

کودک شیرین لب آمد یا رطب ؟

خوابِ راحت کرده بر گل عندلیب

یا مسیح کوچک آمد بر صلیب؟

گفت شاه: ای ماه، غمازی مکن

با جراحات دلم بازی مکن

گر چه بابایت غریب و بی کس است

داغ اکبر داغ عباس­ش بس است...

***

شاه ،بالا برد «مَن والاه» را

تا ببیند قوم عاد آن ماه را

تا سپیدیِ گلو را در بغل

بنگرند آن رو سیاهان دغل

در غدیر خون نشان از خُم گرفت

پس علی را بر سر مردم گرفت:

هر که من مولای اویم، العطش !

بهر طفلی جرعه جویم، العطش !

تشنه ء تیغ گلویم من نه آب

العطش! و الله اعلم بالجواب

هان ببینید! این علیِ اصغر است!

پاره ­ای از پیکر پیغمبر است!

این علی هم حجتی تابنده است

العطش! هر کس خدا را بنده است

آی خفاشانِ کور از آفتاب

آیتی آورده­ ام از ماهتاب

هیچ قومی غنچه را پرپر نکرد

خار هم این ننگ را باور نکرد

این علی آیینه بر آیینتان

چشم دنیا شرمسار از دینتان ...

«ثقل اصغر» عِدل قرآن حسین

حلقه ء  گُل بر گریبان حسین

داشت جان می ­باخت در این هروله

آه از تیر خلاص حرمله

این که خود می­ میرد آخر از عطش

ای فلک، تیر از کمان دیگر مکش

طفل را از شیر گیرندش به نان

حنجر اصغر بریدی با سنان!؟

آه نفرین بر تو آب، اُف بر تو خاک

دست بی­ باک فلک  ، تَبَّت یداک

...

شبنمی دیگر به رخسارش نبود

هیچ تدبیری نگهدارش نبود

چون شفق گلگونه ­هایش سوخته

چشم بر خورشید مغرب دوخته

چنگ می­زد بر گریبان حسین

آه از موی پریشان حسین

تشنه جان می­سوخت از پا تا به سر

آب هم درمان نمی­ کردش دگر

«درد ما را نیست درمان الغیاث»

پادشاه تشنه کامان! الغیاث...

بر سر گلدسته، رو بر آسمان

ترک سر کرد از بناگوش اذان

کودک من! تشنه خوابیدی چرا؟

ماه من! دیگر نتابیدی چرا؟

آمدم آبت دهم پرپر شدی

خواستم خوابت کنم بی سر شدی

ای گل ای گل، ای گلِ آغوش من

تو چه کردی با دل مدهوش من

دست در دامان  من آویختی

وه چه آتش در دلم انگیختی

آسمان را در زمین افروختند؟

شهپر روح الامین را سوختند؟

در حرم محشر به پا شد ـ وای وای

کربلا در کربلا شد ـ   وای وای

این خبر در آسمان آوازه شد

زین مصیبت داغ اکبر تازه شد

این مصیبت از مصیبت­ها جداست

تسلیت در این مصیبت از خداست

ای زمین با چشم گردون گریه کن

ای فرات با وفا ! خون گریه کن

                                          مهدی مشکات/ 1377

 """""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""

این صدای ناز معصومیت است               

گوش کن! این راز مظلومیت است 

کودکانی تشنه بر خاک حرم                   

لابه لای خاک می جویند نَم

خوابشان لبریز شورآهنگ آب                

قصه هاشان هُرم آب و رنگ آب

در زمین آبی نبود انگار هیچ                    

آسمان آبی نبود انگار هیچ

دشتِ دریا ، مشکِ سقا، نم نداشت          

چشمه ء تقدیرشان زمزم نداشت

زهره با مضرابشان نازی نکرد                   

دبّ اصغر با کسی بازی نکرد

چشمه ء خورشید ،بی میغ و دریغ                

داغ می جوشید از تیغ و ستیغ

آفتابان تیغ مسموم آخته                           

بعد از این می میرد از دم فاخته

سینه سرخان بی صدا خواهند سوخت      

چشم آبی ها نظر خواهند دوخت

آخر این صحرا بیابان می شود                  

این سحر شام غریبان می شود

عاقبت این اشکهای دلْ‌نمک                   

شور می‌گیرد به صحرا نم‌نمک

آه! ماه من! کجای این کویر                    

می شود راهی بجویم بر غدیر؟

با تو می گویم،  امینِ آفتاب!                      

سایه می خواهد زمین آفتاب

دشتبان لاله های سوخته!                          

گوش کردی بر صلای سوخته؟

چند باید سوخت در فقدان آب؟                             

تا کجا سرمی دواند این سراب؟

دشتْ داغ و مشکْ داغ و اشکْ داغ       

تا کجا باید بسوزد این چراغ

قحط یاران، قحط باران، قحط آب          

ساقیا بردار دست مستجاب

                                   مهدی مشکات/1376

                            اختر برج کربلا رقیه

                            عشق جگرسوز بابا رقیه          

« دختر میگن باباییه راس میگن»         مرغ دلش هواییه راس میگن

بابا ش که دیر بیاد دلش میگیره          اگه نیاد ،یواش یواش می میره

                          اختر برج کربلا رقیه

                          عشق جگرسوز بابا رقیه  

اونا که  دختـــــر   ندارن بدونن             راز منو تو  روضه ها بخونن:

شب همه شب خواب بابا می بینم      شکوفه از باغ چشاش می چینم

دیشب دیدیم پیرهنش خاکیه             توی چشاش یه راز غمناکیه

گفتم بابا تو هم دلت غریبه                رفتنت واومدنت عجیبه

سفر میری، بی خبرم میذاری            نصفه ء شب سر زدند عجیبه

یادم میاد تو کوفه گفتم یه بار :           رو نیزه ها خندیدنت عجیبه

گل گل لب خند تو خیلی نیکه            گلدون قلب من فقط کوچیکه.. 

                              اخـــــتر برج کربلا  رقیه  

                              عشق جگر سوز بابا رقیه...

 حالا میخوام بگم بابای خوبم             بی تو پر از زمزمه ء غروبم 

بی تو بابا منو کتک میزنند                 به زخمای دلم نمک میزنند

بی تو ازین زندگی سیرم دیگه            خداکنه زوتر بمیرم دیگه

موهای دخترت بابا سفید شد            آره کوچیکم ولی پیرم دیگه

دخترچارساله که پیر نمیشه             اونکه بابا داره اسیر نمیشه

 برنمیگردی پیشمون ـ میدونم           کارم تمومه بابا جون میدونم 

گفتم اگه بیای شفا میگیرم              خرابه را واست طلا میگیرم 

اما چه فایده ..توکه بر نگشتی          پا رودلم گذاشتی وگذشتی 

حالا من و غروب غمگیر عشق         حالا من و شهر غریب دمشق 

حالا منو شکوفه های خسته           حالا منو گلدونِ دلشکسته...

 شب همه شب خواب بابا میبینم     شکوفه از باغ چشاش میچینم 

دیشب که دید خیلی غریب وخستم   یک گل سربریده داد به دستم 

                      حالا من و نگاه  ارغوانی 

                      حالا من وسکوت آسمانی../مهدی مشکات 1380

بسم الله 

1ـ دوست عزیزی  در جواب پست قبلیم (بیاهلال محرم دمید گریه کنیم..) این جمله تکراری را نوشته بود که : "حسین تشنه آب نبود تشنه اشک نبود تشنه عدالت بود..." وچون میدونیم که حالا اول محرمه و کم کم سروکله اینجور پیامها هم  تک وتوک  پیدا میشه .لذا جوابی که به اون دوست عزیز دادم را با تغییراتی در اینجا هم به شما تقدیم میکنم .هرچند سزاوار بود یک مقاله دقیق و مفصلی نوشته بشه اما فعلا همین  مطلب زیرپستی را در همین حد ازبنده  بپذیریدوفطور وقصورش را هم به بزرگواری خودتون ببخشید :

می دونی "اناقتیل العبرات "یعنی چی عزیزم؟ انتظار میره بینش و اندیشه بچه های شیعه خیلی فراتر ازاین حرفهای کهنه ونخ نمای تکراری باشه .قربانت گردم کمی توجه کن ببین اینهمه فیلسوف وسیاستمدار واصلاح طلب وعدالت جو در دنیااومدند ورفتند همشون هم البته سهم زیادی در پیشرفت علم واندیشه داشتند و هیچ شکی هم دراهمیت وارزش کار دانشمندان وبزرگان تاریخ نیست .اما تاحالا فکرشو کردی : چند نفراز ما حتی یک جمله از حرفهای امثال افلاطون و منتسکیو.. و  لوتر ...رابلدیم ؟ چه کسی را میشناسین که مثلا درروز مرگ سقراط ـ الهه ء علم غرب ! ـ حداقل یک شمع روشن کنه؟ ولی ببین  حسین را همه بچه ها وبزرگ ها ، همه بی سوادها وهمه فیلسوفان وعالمان  جهان اسلام وحتی بسیاری از پیروان ادیان دیگه  هم به خوبی میشناسند  وغالبا با سرگذشت واهداف واندیشه های اوبخوبی آشناهستند .وبهش عشق می ورزند وهرساله میلیاردها نذورات وهدایا تقدیمش میکنند محرم وعاشورا که میشه کمتر خونه یا کوچه ای را پیدا میکنی که به تکاپوی حسین نیفته و..بالاخره  هرکسی یه جوری عرض ارادت ومحبتی میکنه ..اصلا خود این شورش جهانی عاشورا (اونهم با مدیریت ومشارکت خودجوش مردمی)یک معجزه است ـ نیست؟ واین معجزه ایه که تاحالا درمورد هیچ بزرگ واندیشمند واصلاح طلبی اتفاق نیفتاده .میدونید علتش چیه؟ علتش اینه که اونها فقط با سطح "اندیشه وعقلانیت"  انسانها تماس گرفتند وبس! اما دقت کن که : حسین با همه سطوح : "اندیشه" و"عقلانیت"  ،"عواطف" واحساسات" وهمچنین با "فطرت  قدسی"  ما  تماس گرفت.امام  حسین مقرحکومت خودش را در قلب ما ، در مرکز عواطف واحساسات ما تاسیس کرد.حسین با زبان بین المللی "عاطفه واحساس"  سخن گفت.این زبان را همه می فهمند واین زبانیه که خیلی زودتروخیلی بهتر  از هرزبان دیگه ای پیام هارا منتقل میکنه وهمه را متاثر میکنه( ثارالله!) وتو میبینی که حتی دشمن خبیثی مثل مروان بن حکم هم  برمصیبت عباس وبرادرانش اشک می ریزه ومتاثر میشه ! ودر واقع به زانو درمیاد. همونجوری که اولین مجلس عزای حسین توخود کاخ یزید وبه دستور خود یزید علیه اللعنه برپا میشه ..بله برادرم !  حسین بن علی علیه السلام با علی اصغرش با رقیه ش با عموجان عباس با عمه جان زینب ..و با قاسم دامادش دوست ودشمن را به زانو درآورد[1] ...اینها چهره هایی آشنا برای همه ء خانواده ها  ،در همه سطوح فکری وفرهنگی هستند همه "عمه" را می فهمند "عمو" رامی فهمند "طفل شیرخواره" را می فهمند عواطف "دختر سه ساله"  را می فهمندودرنتیجه همگی وقتی داستان حسین را میشنوند ناخودآگاه ، همزادپنداری میکنند ، زندگی حسین را لمس میکنند چون حسین با تموم زندگیش به میدان اومد  ... حسین به اتفاق خانواده عزیزش مهمان عواطف بشریتند ونام اونها دلها را متاثر میکنه . تنور عواطف را برافروخته میکنه وشورش ابدی درخلق عالم ایجاد میکنه که هرساله میلیونها انسان را به خیابانها وتکایا وبه مرقد مطهرش میکشونه و..اونوقت درزیرهمین باران اشک وعواطف عاشورایی ما ، آرام آرام اهداف قیام وفلسفه شهادتش را هم  درگ رگ جان ودل ما جاری خواهدکرد ..اناقتیل العبرات!.........                                                                             (پس: گریه خوبست ـ بیا گریه کنیم /ونگوییم :چرا گریه کنیم؟  )                                                                                                                                                         السلام علی الحسین وعلی علی بن الحسین وعلی اولاد الحسین وعلی اصحاب الحسین

............................................................

[1]فلقدعظمت بک الرزیه وجلت ...فی اهل السماوات واهل الارضین (زیارت عاشورای غیر معروفه)

بیت جاودانه محتشم :"بازاین چه شورش است که درخلق عالم است" هم  ملهم از همین فقره زیارت عاشوراست

>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>

 دامادی قاسم سلام الله علیه

 دوست عزیز دیگری ضمن ابراز محبت ولطف ، تذکردادند که : دامادی حضرت قاسم. سلام الله علیه. واقعیت نداره 

جواب:سلام سامان عزیز. ماجرای دامادی حضرت قاسم سلام الله علیه درمنابع متعددی ذکرشده واسرار وحکمتهای جالبی هم دراین عمل وجودداره که اگر فرصتی شد در پستی تقدیم میکنم .اما کسانی که نااگاهانه با این حقیقت مخالفت کردند هیچ دلیلی بر گفته خودشون جز استبعاد عقلی ! ندارند کتاب «محرق القلوب» مرحوم ملامهدی نراقی «المنتخب فی جمع المراثی و الخطب»

بیا هلال محــــرم دمید، گریه کنیم

به زیر بیرق شاه شـــــــهید گریه کنیم

بس است اینهمه یکسال، سیر خندیدیم

یکی دوماه بیا تا شدید گریه کنیم

به داغهای خداوندگار غم ـ زینب 

که گریه کردن او کس ندید گریه کنیم*

برای حجله ء قاسم ، عمو، رباب ... همه

به سرخ وسبز وکبود وسپید گریه کنیم 

به یاد دخترک تشنه، پابرهنه، یتیم

که روی خار بیابان دوید گریه کنیم 

وبرگلوی علی اصغر شهیدی که

 بجای شیر، سنان را مکید گریه کنیم

علی الخصوص برآن ساعتی که شاه شهید

شد از برادر خود ناامید گریه کنیم

وخاک بر سر دنیا کنیم اگر نتوان 

به کاکلی که به خون در تپید گریه کنیم

خدا نیاورد آن روز را که نتوانیم 

ازآنچه بر سر مولا رسید گریه کنیم 

جدید می شود این اشک ها ـ خدارا شکر

برای آنکه همیشه جـــــــــدید گریه کنیم

«سری به نیزه بلنداست و» خوب می دانیم

چگونه قصه که اینجا رسید گریه کنیم 

بیا به غربت خورشید غایب از نظری

 که خون زمشرق چشمش چکید گریه کنیم

***

                (یاصاحب الزمان:)       

                         هزار ویکصد وهفتاد وچند سال گذشت 

                         کسی برای تو آیا شنید گریه کنیم؟/ مهدی مشکات1389

""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""

*هرچه درتاریخ کربلا تتبع کردم (پس از عاشورا)جایی گریه ء بانو زینب را ندیدم!

   با سلام و سپاس از وقت ارزشمندتان که صرف نوشته های این بنده می کنید ؛ اگرمیخواستم فقط سروده هایی را که درفهرست دغدغه های کنونی ام هستند بیاورم ،قاعدتا هیچ یک از غزل ها وسروده های عاطفی ـ جز تعدادانگشت شماری از آنها ـ را نباید منتشر می کردم .بنابراین ، انتخاب ونشر سروده های قدیمی ام، عموما  علت  وانگیزه ء ادبی وشعری دارد وبس..

               ***                    

تا آمدم من ،شعرهایش رانهان کرد

حتی خودش رانیزبی نام ونشان کرد

«ظرف مرابشکست لیلی»راشنیدی؟

من نیستم مجنون ولیکن او گمان کرد...

              ***

من سالهایی چند درگیرتوبودم

شاید به نوعی تحت تاثیرتوبودم

چون فکرمی کردم تواهل آسمانی

من ساده دل تسلیم تقدیرتوبودم

            ***

این اعتراف تلخ یک مرد است دیگر

دنیاهمینجوراست  ، نامرد است دیگر

گاهی دلت گرم است مثل سالهاپیش

گاهی دقیقامثل من ،سرداست دیگر

           ***

آن شب که دیدم چهره ات معنا ندارد

فهمیدم این دلدادگی ها،جا  ندارد

فهمیدم این دل،سادگی هایش زیاداست

تشخیص «گنجشک ازقناری»راندارد

         ***

خوب است تصویرتورادیدم من این بار

دیگربدون هیچ تردیدم دراین کار

دیگرتورا آن گونه می بینم که هستی

یک کوچکِ معمولیِ این کوچه بازار..

       ***

بایدازآن سرداب می رفتم که رفتم

بایدپیِ مهتاب می رفتم که رفتم

دیگرملالی نیست ـ باشی یانباشی

بایدبه عشق ناب می رفتم که رفتم

     ***

مانند « بسم الله وجان ّ*»بودیم،رفتیم     

تیری گرفتارکمان بودیم  ،رفتیم 

ای من چومرغِ وحشی ازبامت پریده

باری اگربارگران بودیم رفتیم...

.......................................

 *  جانّ:جنّ

·          

هوهو تَنَنا ،حیــــــــــــــــــدر به درآ              به درای صــــبا به صلای قمر

                                 هوهوحیدر تَنَنا حیدر

ای شـــیر جهان ازبیشــــــــــه ءجان           بازآ به میــــــان با صد کَر وفَرّ

                                هوهوحیدر تَنَنا حیدر

به مجـــــــــــــال توشه زخیال تو مه           چون خـــــــیل شبح رفتم زنظر

                                هوهوحیدر تَنَنا حیدر

مهِ من شــــــــــــهِ من خوش فرّهِ من         مرو از رهِ من ،پس وپیش وزِبر

                                هوهوحیدر تننا حیدر

ای قبــــــــــــله ء دین بتِ کعبه نشین        بنشین بنشین بنشـــــین دربر

                                هوهوحیدر تننا حیدر

مژه صف زده ای خوش دف زده ای           رَفــــــــرَف زده ای بر زهره مگر؟

                               هوهوحیدر تننا حیدر

مولای دلم !ســـــــــــــــودای دلم!           رســـــــــــــــوای دلم بردار وببر

                               هوهوحیدر تننا حیدر

نی مطـــــــــــــرَبَکم، چون نی لَبَکم          دل،دل،دلَکم مشـــــــــکن تودگر

                              هوهوحیدر تنناحیدر

خون شــــــــــــــد دل من، بازآ  ز خُتن       ای نافه شـــــــکن ـ پیچیده کمر

                               هوهوحیدر تننا حیدر

هی هی صنمـــــــــــــــــــا! ابروبنما          هم قـــــــــــبله نما هم قبله نگر

                              هوهوحیدر تننا حیدر

جانکــــــــــــــــــــاه منی دلخواه منی        تو ماه منی ،من شمع سحــــر

                               هوهوحیدر تننا حیدر

درویش توام در کــــــــــــــیش توام          دلریش توام  شــــــب تا به سحر

                               هوهوحیدر تننا حیدر

از آب وگـــــــــــــــلم بردی چو دلم          نی نی مَهِــــــــــــــلم تا مانده اثر

                              هوهوحیدر تننا حیدر

خَمّارِ جهان! خمـــــــــــخانه ء جان!         مستی  مَسِــــــــتان از جان بشر

                              هوهوحیدر تننا حیدر

ای دست خــــــــدا ای مست خدا         ای بسته خــــــــــــدا بر غیر تو در1

                              هوهوحیدر تننا حیدر

موسی قَبَسی ،عیسی نفَــسی          گل کرده بسی زین ســـــــرِّ سَمَر:

                                 هوهوحیدر تننا حیدر

عبد صــــــــــــــــمدی، صنما احدی         مولا مددی مددی حیــــــــــــــــــــدر

                                هوهوحیدر تننا حیدر

                                                             خاک آستان ـ مهدی مشکات1377

ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

1ـ سدّالابواب الابابه :پیمبر.ص.به امرالهی همه درها ی مسجد،جز درخانه ء علی .ع.را فروبست

عصر من عصرِ دَدی شد دیگر
دنیا جای بدی شد دیگر

چه کسی هست که راضی باشد؟
یا نه در حسرت ماضی باشد؟

دیده، دروازه ی کثرت شده است
زندگی مایه ی حسرت شده است

هیچکس مال خودش نیست-ببین!
واقف از حال خودش نیست-ببین!

همه سودای تنوّع دارند
همه یک جور تصنّع دارند

چه کسی از تهِ دل زد لبخند؟
واقعاً هم «دل خوش سیری چند؟»...

...............

*

عصرِ «انسان همه اش تیپ و تن است»
عصر من عصرِ حراجِ بدن است

عصرِ بیگانگی از همدیگر
عصر "بحران هویت" پرور

عصر خون، عصر جنون، عصر تفنگ
عصر ما: عصر اصالت با جنگ!

پیچ درپیچ ترین دوران است
عصر ما گردنه ی حیران است

حالِ انسانِ ز خود خورده شکست
اولِ سوره ی عصر آمده است

همه یک جور به دل وایه شدند
وای!مشمول همین آیه شدند!

.................
*
عصر ما عصر «منم» شد دیگر
حرف اصلی «چه کنم؟» شد دیگر

این که ما، در «چه کنم»ها شده ایم
مال آن است که تنها شده ایم

پیشتر ، من، تو، همه «ما» بودیم
قطره قطره، همه دریا بودیم

می نشستیم اگر روی گلیم
زندگی حال خوشی داشت قدیم

همگی «من منِ»مان یک «من» بود
چلچراغ دل مان روشن بود

ولی امروز...عجیب است امروز!
آدمی زاده غریب است امروز!

همگی صیغه ی مفرد شده ایم
خودمان با خودمان بد شده ایم

شمع جمع همه ی ما «من» شد
مشکل اینجاست ببین! روشن شد؟!...

برق آمد همه خاموش شدیم
همه در لانه ی خود موش شدیم

وای!مردم چقدَر دلسردند!
همه در پیله ی  خود کِز کردند

هیچکس فکر کسی نیست چرا؟
مرد صاحب نفسی نیست چرا؟
................
*عصرِ این زنده به گوران بدن
عصر دخترکشِ خوش تیپِ خفن

عصرِ «هرکس به خودش مشغول است»
عصرِ«خوشبختی انسان پول است»

عصرِ سطحی شدن اندیشه
عصرِ پیچیده شدن بی ریشه

عصر من: عصر تهی، عصر زرنگ
عصر دزدیدن افکار قشنگ

عصر سوداگری علم و هنر
عصر من: عصر ببین! عصر بخر!

عصر شک، عصر تَرَک، عصر نزول
عصر نسبیت اخلاق و اصول

عقلشان آلت شک در حق است
چقدَر حالتشان هم شق است!

عصر شک کِشتن ومطلق چیدن
خلق را مثل خود احمق دیدن

عصر خون در قدحِ می کرده
شرم را خورده حیا  قی کرده

قرنِ قانونیِ کشتارگری است
جنگ با بوق حقوق بشری است

قرن«شورای ملل،اِل کرده»
سنگ را بسته و سگ ول کرده

قرنِ «با ما که نباشی ردّی»
پیش ما خوار نباشی سدّی...

...............

*

این زمین گرچه هبوط آباد است

عصر ما عصر سقوط آزاد است

غوز بر غوز طبیعت آمد
آی آدم! چه به روزت آمد؟!

آه مردم چقدَر مظلومیم!
واقعا ما چقدَر محرومیم!

از طبیعت به تباهی شده ایم
یعنی از چاله به چاهی شده ایم...

عصر پرکندن ِمرغ ملکوت
عصر آبادی دشت برهوت

عصرِاصراربشربر«ماندن»
بعد در،ماندنِ خود درماندن

عصرمن درپی «حال »آمده است
دایما حال به حال آمده است

مرغ دل جوجه ی ماشینی شد
دود درچشم جهان بینی شد

عصرآلودگی وماشین است
عهد بوقی که شنیدی این است!

عصرِ «بی تکنولوژی ما گیجیم»
بی وسیله همگی افلیجیم

قوم من «قوم بنی هِندِل»شد
پس چرا دیدن شان مشکل شد؟!

کس دلِ شاد ندارد دیگر
وقتِ آزاد ندارد دیگر...

عصرِ «بی دغدغه شب سر نشود »
کام بی وام میسر نشود

عصر «دنیا نه به این سادگی است»
قرن قسط و عقب افتادگی است

قرن من در «قفسِ آهن» شد1
چشم آزادی ِما روشن شد!

عصر تن خرج تمنا کردن
عِرضِ خود خرج عَرَض ها کردن

چاپلوسی نکنی: درگیری
زیرمیزی ندهی: می میری!
...................

*عصر پُر خوردن و پُر خندیدن
باز از دست فلک نالیدن

عصر تولید،تقاضا، خواهش
عصر آسایشِ بی آرامش

عصر تن،عصر طنین، عصر شلوغ
عصر دریک کلمه: عصر دروغ

عصر «من»،عصر «تو»: آغاز فراق
عصر «آزادی زن!»: عصر طلاق

 عصر وجدان کُشِ خیلی معمول:

 قتـــــــــل آرام جنین با آمپول!...                                                  

عصر من تنگ غروب است انگار
همه جا رنگ غروب است انگار

عصر تنهایی و بی پیوندی
عصر پاییزیِ تک فرزندی

آه مردم! چقدَر بد کردیم!
عصرِ سردی است- بیابرگردیم.....

**********

علم با عقل ِحکیمش خوب است
زندگی حال ِقدیمش خوب است

ما که اینقدر به خود بدکردیم
می توانیم به «خود» برگردیم

این نه معنای قدیمی شدن است
این حکیمانه صمیمی شدن است

جای آنی که تلاطم بکنیم
می شود باز تفاهم بکنیم

کوچه ها را همه جارو بکشیم
آی همسایه! بیا «هو»بکشیم

همه در خانه ی هم جا دارند
بچه ها «لِی لِیِ» خود را دارند

عصر، فالی بزنم می آیی؟
دارِ قالی بزنم می آیی؟

خانه را ساده کنم باز چطور؟
چایی آماده کنم باز چطور؟

با همین لهجه ی بومی خوب است؟
جمعه «حمام عمومی» خوب است؟

حاضری با همه ی اهل ادب
در محل «دوره» بگیریم سه شب؟ 2

عوضِ آنکه به کنجی بخزیم
نظرت هست که نانی بپزیم؟

هیزمش با تو، تنورش با من
آرد: یک من تو و من هم یک من...

این که گفتم مثلی با نمک است
زندگی دغدغه ای مشترک است

تا نمیریم در این مرگامرگ
توبهاری شو ولوبایک برگ

مطمئنم به تو بااین درکت
ازخدابرکت وازماحرکت...
................................................
*پاورقی:

1ـقفس آهنین:تعبیر پیش گویانه ی ماکس وِِبِر  ازجهان بیچیده ،دیوان سالار و زندان گونه ی قرن بیستم

2ـجای این «تی.وی ِ»دلگیر ودلنگ

پایه هستی بدهم طرح قشنگ؟:

تو و من با همه ی اهل ادب

درمحل «دوره »بگیریم سه شب

سه شبِ هفته صفایی بکنیم

درد اگرهست دوایی بکنیم

کوچه آبادی ِدیگر بشود

مثل یک خانه ی صد در بشود

همه اعضای دل هم باشیم

باز هم بچه ی آدم باشیم
                                   آبان1393/مهدی مشکات(بیاتی ریزی)

مثنوی های "آب درکوزه/آه بانو/قوطی ابله سازی/صبح انسان/شکرانه" هم دراین فضای اندیشگی سروده شده اند

جزاینکه دراین مثنوی بیشتر رویکرد انتقادی حاکم است ودرآنها رویکرداصلاحی