(باعرض تبریک وشادباش به محضرشما عزیزان .هریک ازابیات این غزل اشاره به حدیث وحکایتی دارد)
ای چارده حرم به حریم تو سرزده
خورشیدِ مکه از تو صبوحی سحرزده
نخلی که درمدینه نهان شدزچشم خلق
در روضه ء مبارکتان برگ وبر زده
آیینه خانه ء تو مگر صحن محشراست
کز هرطرف فرشته دراین صحن، پرزده
روزی که آفتاب شفاعت شود بلند
معلوم می شود که جمال تو سرزده
ازدرگه کریمه به فردوس می رود
آن دستِ نا امید که بر هفت درزده
محمل نشین مهی که به شوق وصال شمس
پروانه وار باتن تبـــــــــــــدار، پرزده
لَا الشّمسُ یَنبَغی لَها اَن تُدرِکَ القمر
اُشتر مران ،مسافرِ تن بر خطر زده !
ای خاک ما به مقدمتان کیمیاشده
ای کوثراز غدیرِ تو جوشی دگر زده
اینجا بمان که جام جهان می کند طلوع
ای چارده حرم به حریم تو سرزده
«قم» مبتدای قاءم آل محمداست
خرّم، دلی که خیمه به شهر خبر زده
ابلیس رانده می شود از آستان قم
آنسان که آسمان به شیاطین حذر زده
از آب و خاک قم نمک عافیت بجوی
گَند فساد وفتنه چو در بحر وبرّ زده
**
بعد از دوهفت سال ، چوماه چهارده
با این غزل ، غزال من آمد به تَرزَده (ترزده :سند، قباله)
گفتم که ناامید ازین در نمی رود
"مشکات"ِ نا امید که بر هفت در زده
"بیا عشق را
عشق را
به من هدیه کن" 1
***
بیا دست ها را بشوییم
ازآن
اشک هایی که جز شورکامی به ما برگ سبزی تعارف نکرد
[دراین کویر آسمان
بیا تا وضویی بگیریم از
اشک شبنم
مریم!..
وازکاسبرگان گیسوی پوشیده ات
چتری بده
به ما لختیانی که می لولیم در
عصرگمگشتگی ها......
دراین قرن فولاد
ـ آخر
ببین روح بیژن
که درگور سرد معادن دارد تلف می شود
(دارد تلف می شود!..)
بیا...
درد را ـ عشق را
به من هدیه کن
بیا دانه هایی که از زندگی مانده است
با هم بچینیم
از لا به لای همه سنگزاران سرد
بیا
بیا گرم کن گرم کن
نگاه گناه مرا....
من
اکنون
از
بی سوسوترین فصل ها
[ یعنی جوانی
ازآنجا که انگشت های تگرگینه ام
مهیای ترسیم یک گوربودند
درسبزه ء دست های تو دارم تکان می خورم
تکان می خورم !!
رهایم مکن!
که این بار
سخت
سخت
خواهم شکست*
مهدی مشکات /1376
.................................................................
*تقدیم به مریم مقدس ،مادرمسیح وبانوی پاکی ها
1 ـ "بیاعشق را عشق رابه من هدیه کن" این جمله از جناب احمدعزیزی ست
ای تمدن های شرق باستان
ای اساطیر اصیل آسمان
ای سواران دلیر پیشرو
آخرین سربازهای «ویشنو»!
دختر اسطوره ی سوم هزار!
موبدان بندر «هامون»کنار!
ای سفیران ستیغ آفتاب
ایلیایی های فرزند کتاب!...
هم شما! همسایه های بامداد!
چشم آبی های غرب«مای گاد»!
ای نجابت های مهرافروخته
ای تمام نسل های سوخته
آی سربازانِ بی پرچم شده
آی فرزندانِ بی آدم شده
صبح نوشان !شرق مستانِ شکیب!
مهر کیشان ! آشنایان غریب
من یقین دارم نه چندان دور تر
مهربان خواهیم شد باهمدگر...
ما به مهرستان توطُّن کرده ایم
ما علیه شب تحصن کرده ایم
اندک اندک مهر ما غالب شود
رو سیاهی راهیِ مغرب شود
گر چه با صد تیرگی همزیستیم
ما یقینا فجر کاذب نیستیم
چشمه ی خورشیدِ فردا شاهد است:
از سیاهی باز می شوییم دست
همرگ قوم شهیدانیم ما
وقتِ وقتش مرد میدانیم ما...
وقت وقت است ای پرستوهای کوچ
کُرد و ترک و ترکمانان بلوچ !
بختیاران! گیلکی ها ! مازیان !
ازبکی! تاجیک! افغان! تازیان
پارسی گویان« ایران بزرگ!»
هندوپاکی! شرق وندان سترگ
ای تمام خاور نزدیک ودور
ای همه نوروزبانان ظهور
آی مظلو مانِ دورازهر بهار
ای دخیلانِ ضریحِ انتظار
«آبراهامانیانِ » دوردست
پیروان دین موعودی که هست!
باشماهم هستم ای پنهان تنان
ای به قول مردم «ازمابهتران!»
وی چومستان درزمستان،گرم تن!
برزخی هایِ بهارستان من....
درشب یلدا دراین متن خزان
من شنیدم باز گلبانک اذان
لاله ی گوشم برایم خوانده است:
یک اذان تا صبح باقی مانده است
اصلتان نوراست واین بانگ ظهور
پس کجایید ای پرستوهای نور؟
تانپیوندیم بر کابوس ها
زودبرخیزید ای قُقنوس ها
یلدای 1393
ـــــــــــ ـــــــــــــــــــــــ
مهدی مشکات
گفتی بکنم ثواب امشــــــــــب گشتی به سرم خـــــراب امشب
مهمـــــــان دلم شدی ـ بفرما: از ســـــــوز دلم "کباب "امشب!
****
زلف تو وقـــــلبِ ریش ریشی الله ازاین روانپریشـــــــــــــــــــی
محرابِ تو چشم مست دارد ماتم که تو کافرِ چه کیشـــــــــی!
****
کارمن وزلف، پیـــــچ پیچ است عالم همه برهمین بسیچ است
سررشته ی کارخود به کف گیر وزحلقه برون مشو که هیچ است
****
توآتش میزنی برجـــــان مستم نمیدانی که من آتش پرســـــتم
ندارم مشکل ازمشکل تراشی تو بت میسازی ومن می پرستم
سروده شده در دهه هفتاد
