من شاعر زمانه ی بی همزبانی ام
بیهوده هی به کام غزل می کشانی ام
اینجا کسی به زمزم من لب نمی زند
تاکی در این سراب عطش می دوانی ام
بس کن چقدر زخمه براین ساز می زنی
داری نمک به زخم جگر می فشانی ام
پاییز ،فصل خاطره های نگفتنی ست
خِش خِش نکن که سوی جنون می کشانی ام
عمرم اگر دراز نباشد عجیب نیست
من حامل پیام بهار جوانی ام
مهلت نداشتم بنویسم کتاب عشق
گفتم به شمع،راز دلِ بی امانی ام
سوزاندم این غنیمت ناچیز وقت را
اما بهانه ی غزل جاودانی ام...
این حرف ها برای کسی نان نمی شود
دلسیر ازین زمانه ی «یک لقمه نانی» ام
بگذار تابه خواب زمستان فرو روم
خشکم دگر..چرا،چقدَر می تکانی ام؟
1385
