هر دیده که دیدم من، حیران تو بود آری

وقت است که مردم را باز آیی و نازاری

هر جا که سفر کردم، بر کعبه نظر کردم

دیدم همه سرگردان، بی هیچ میانْ داری

مُهرِ تو و خاجِ تو، تخت تو و تاجِ تو         

می بوید و می موید، نصرانی و انصاری

بلبل همه در چهچه،کای یوسفِ گل، از چه                           

برقع بشکن چون مه، در وقت خریداری

چشمان چو نرگس را، ابروی مهندَس را                  

در کارِ خرابان کن، با غمزه ی معماری

رَز خون جگر نوشد، در بادیه گل جوشد 

بر خیز و عرق افشان، زآن چهره ی  گلناری

جام می و خون دل، می جوشد از این مشکل:         

کای جان جهان پنهان، آن جام جهان   داری

بخراشم و بخروشم، با چنگ  هماغوشم    

نی فتنه دگر پوشم، زان طرّه ی طرّاری

در پرده نهان تا کی؟ بیدادِ گران تا کی؟  

تا کی بزنم زخمه، بر پرده ی تکراری؟

افسرده چمن بنگر، افسون زغن بنگر        

گلْ پیکر من بازآ، با لشگر پیکاری

 در خانقه و معبد، هر کس به کسی نازد

والله نمی ارزد جز دین تو دیناری

                                                1376